ห ม า ที่ใครๆว่าดุ ก็ยังไม่ น่ า ก ลั ว เท่า ใ จ ค น ห ร อ ก

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่

ทุ กครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน

มันจะเห่ า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ า ค ลั่ งปานกับว่า

ผมเคยไป ฆ่ า แ ม่ มั น  ต  า  ย

เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไม่กล้า

ไปกลั วหม า

พ่อบอกผมว่าไม่ต้อง ก ลั ว หรอก..หมาที่ดุที่สุด

ให้ลูกชิ้นมันทุ กวัน ๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง

นับแต่วันนั้นผมเจียด เ งิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น1ไม้ ผมกินสองลูก

แบ่งหม า 2 ลูกทุ กวัน

วันแรก ๆ มันแทบจะกระโดด กั ด มือผมให้ได้ถ้าไม่มีประตูเหล็ก

ผมคงมือ ข า ดไปแล้ว

วันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลยกระดิกหางรอผม ทุ ก เย็น

วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท

มันวิ่งกระดิกหางมาหาผมหยอกเล่นกับผม สนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..ห ม า ที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบ

ความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง..

แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหนเลี้ยงอาหารดีแค่ไหน

ก็ยังหั กหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจ ห ม า ได้ตลอดชีวิตกับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน

ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆห ม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน..

ขอบคุณที่มา : chayend